Oliebollen at sea.

Al jaren bakken wij met familie en vrienden oliebollen bij ons in de schuur. Iedereen brengt zijn eigen oliebollenbeslag mee en wij zorgen dat het vet heet is en dat er iets voor de inwendige mens klaar staat, zoals koffie, thee, wijntje en erwtensoep.
Toen wij in 2015 vertrokken heb ik een pak oliebollenmix meegenomen, want oud en nieuw zonder oliebollen dat kan toch eigenlijk niet. In Mindelo heb ik ze toen samen met Hanny van de Jonas gebakken. Zij vond het zo’n leuk idee dat ze voor 2016 een pak mix had gekocht in Curaçao. Ook ik had er daar een gekocht. Nu bepaalde het lot dat we niet in dezelfde baai lagen en zij heeft ze bij haar aan boord gebakken en wij samen met de Acapella en La Rossa bij ons aan boord. Ook zij vonden het super leuk om samen te bakken. Acapella had ook nog geregeld dat we appelbeignets en ananasbeignets konden maken. Het oliebollen bakken is zo een soort zwaan-kleef-aan, een begint met bakken, het jaar erna wordt er op 2 boten gebakken en ik denk dat er volgend jaar misschien wel op 3 boten wordt gebakken. Succes verzekerd, dus deze traditie van oliebollen at sea moet er zeker in blijven. Het beslag maken had trouwens nog wel wat voeten in aarde, want het Jumbo-mixje dat ik had gekocht zat vol met meelbeestjes, ondanks de plastic zak die er om zat. De beestjes hebben er dus vermoedelijk al in gezeten toen ik het kocht. Het pak ging daarom als een speer over boord. Ja en toen kwam plan B. Ik pakte “Het nieuwe Kookboek” uit 1977 van de plank en zocht het klassieke recept voor oliebollen op. Dit gemaakt en het werd een super beslagje. Het rees bijna de kom uit en de ballen werden héééél erg lekker. Z o zie je: ieder nadeel heb z’n voordeel. Even iets meer werk, maar ik denk dat de ballen veel lekkerder zijn geworden.
Oud en nieuw hebben we in Holandese Cays gevierd. Niet in de swimmingpool, want daar was door de wind teveel deining, maar bij het eilandje Banedup. Toen we daar aan kwamen lag er een superjacht in de baai en zij hadden van bbq-eiland een soort mini resort gemaakt met allemaal tentjes en ligbedden. Het zag er op zich wel erg grappig uit, omdat er normaal alleen een guna-barretje is.

Eind van de middag op oudejaarsdag werd er een pot-luck georganiseerd op een klein eilandje (Quinquindup). Er kwamen zeker zo’n 35 à 40 man op af, waardoor het erg gezellig werd. Een pot-luck is dat iedereen iets lekkers mee neemt en dat met de rest deelt. Ik had een ouderwetse Hollandse huzarensalade gemaakt en serveerde dit op cream-crackers. Maar zo kwam er van alles langs: tortilla, stukken vlees, zelfgebakken brood met smeerseltjes, crostini’s. Je kunt het zo gek niet bedenken. Iedereen wordt zeer creatief. Er waren diverse Europeanen op het strandje en om 18.00 uur hebben we voor de eerste keer het glas geheven op het nieuwe jaar. Rond een uur of 20.00 ging iedereen terug naar zijn eigen boot. We hadden met Acapella en La Rossa afgesproken dat ze om middernacht naar ons zouden komen om een fles bubbels open te knallen. Bij de Acapella is het gelukt om tot die tijd wakker te blijven, maar Martin en Leonie waren in slaap gevallen. Nog even terugkomend op het superjacht: Zij kwamen uit Bermuda en daar was het om 22.00 u. nieuwjaar en zij begonnen het jaar met een spectaculair vuurwerk en wij? Wij lagen met onze boot eersterangs en konden op een toch wel heel bijzondere plek genieten van dit vuurwerk.

Nieuwjaarsdag hebben we nog wat eilandjes in de omgeving verkend en heeft een guna-dame een kettinkje om mijn enkel gemaakt. Toen ik haar hier 5 dollar voor gaf, zei ze dat ze er kip voor ging kopen. Zo lief en puur. Daarna op bbq-eiland nog een biertje met Martin en Ellen gedronken en die avond vroeg ons bed in, want we zijn niet meer van die nachtbrakers.
Inmiddels lijkt er een goed weergat aan te komen en zou het kunnen dat wij morgen richting Jamaica gaan. Vanavond nog een keer de gribfiles ophalen en dan kijken we wat we doen. Ik heb al wel voor 3 dagen gekookt en bak zo nog even een broodje. Omdat wij toch nog wel even afscheid wilden nemen van de Jonas, zijn wij naar het eilandje Salardup gevaren, waar zij liggen. Er begint zich hier aan boord een gezonde spanning op te bouwen. Alles moet weer voor elkaar zijn voor een oversteek van een kleine 600 mijl. Als we morgen vertrekken, kunnen we er zondag zijn. In onze volgende blog lezen jullie er meer over.

Last farewell van Jonas en Acapella: