On the move again.

Op 4 november was het eindelijk zover. Wij mogen weer zeilen. Na 5 maanden op het Spaanse Water gelegen te hebben gingen we anker op om het eerste traject naar Aruba af te leggen. Na 5 ½ uur zeilen konden we ons anker in de prachtige baai van Santa Cruz (Curaçao) laten zakken. Gelijk al een schildpad bij de boot, dus maar eens met snorkel op een stukje zwemmen. Je kon het anker mooi zien liggen omdat het water weer een stuk blauwer is dan het Spaanse Water. Een uurtje later kwam ook de Estrella aan en zo lagen we samen die nacht bij Santa Cruz. De volgende ochtend vroeg het anker op want we hadden een lange dagtocht voor de boeg. Het is daar vandaan zo’n 50 mijl varen naar Oranjestad, Aruba. Rond 15.30 uur lagen we aan de kade van de autoriteiten om in te klaren. Niet het prettigste hoekje, maar wel super vriendelijke mensen bij douane en immigraties. Na alle officiële dingen afgehandeld te hebben, zijn we naast de Jonas voor anker gegaan in 3 meter diep water.
We hebben 3 dagen genoten van Aruba. Na alle wilde verhalen viel het 100% mee. Ja, het doet een beetje Amerikaans aan en ja, het is toeristisch, maar aan de andere kanten zijn alle bewoners zeer behulpzaam en ziet het er overal erg mooi en verzorgd uit.
Op zondag gingen we samen met Hanny en Jakob een biertje drinken aan de kant en daar hadden we de eerste kennismaking met Colombianen. Er was een lekker muziekje en een stel was aan het dansen op het strand. Toen zij langskwam maakte ik een compliment over het dansen en voor we het wisten zaten ze er gezellig bij met een fles Bacardi gevuld met een of ander zelfgemaakt brouwsel, wat overigens heerlijk smaakte. Met handen en voeten en 3 woorden Spaans die wij wisten van de Spaanse les hadden we nog een heel aardige conversatie. Dit beloofd wat voor als we in Colombia zijn.
Op maandag een beetje rond gekeken in Oranjestad. Op dinsdag wilden we wat boodschapjes bij de supermarkt doen, zodat we op woensdag konden vertrekken. Nu vonden we dat we nog wel erg weinig van het eiland hadden gezien en besloten het busje naar de grote Super Food te nemen, dan zagen we in ieder geval nog wat van de omgeving. Wat is het dan grappig als je in de supermarkt in een keer een bekende tegenkomt, namelijk pastor Jan Onland. Eerst eens een paar keer goed kijken en hem daarna toch aangesproken. Hij was net de dag er voor aangekomen voor een vakantie op Aruba. Erg leuk om hem even te spreken. Terug naar de boot was nog wel een beetje lastig. Het busje dat zou komen, kwam dus nooit. Uiteindelijk een dame op de parkeerplaats gevraagd of ze naar Oranjestad ging en of we mee konden rijden. Na een lichte aarzeling (snap ik best) mochten we instappen en bleek het een super aardige dame van Curaçao te zijn die 4 dagen in de week op Aruba werkt.
De volgende dag dus even uitklaren om te vertrekken naar Colombia. Nou ja even, de immigraties was zo gepiept, maar de douane scheen een lekke band te hebben en dat duurde wel even voor ze gebracht werden. Ondertussen kregen we de coastguard aan boord en hadden we in ieder geval wat afleiding. Na ook de stempels van de douane gekregen te hebben, konden we los. Tijdens het verlaten vroeg Peter mij hoe diep het was en ik gaf aan 12 meter. Het water was zo helder dat hij dacht dat we bijna aan de grond  liepen, omdat hij de bodem zeer helder kon zien.
     
De eerste dag ging soepeltjes, voor de nacht een rif gezet en een prachtige zonsondergang terwijl we de Jonas langzaam inhaalden. De volgende dag ook het rif er maar ingelaten, want we wilden niet in het donker Santa Marta aan doen. Op 10 november is mijn zus Leon jarig en die hebben we met de sateliettelefoon gebeld. Leuk om het thuisfront zo midden op de zee aan de lijn te hebben.  ’s Avonds trok de wind toch nog behoorlijk aan en werd er een tweede rif gezet en het voorzeil wat ingerold. We hebben ons wachtschema iets aangepast, in plaats van 3 uur op en 3 uur af doen we dat nu om de 4 uur. Ik lag rond 22.00 uur lekker te slapen, toen Peter besloot om te gijpen. Ik voelde de boot op haar ander zijde gaan en ……tegelijk een koud iets in mijn nek. Zijn geopende blikje limonade kwam door de patrijspoort mijn lekkere warme bedje in. Over mijn haar en toen ik opstond langs mijn rug richting mijn billen. Mijn kussen was nat en plakte en het bed ook. Handdoeken over de natte plek, schone kussensloop en zelf gewassen en toen mocht ik niet eens chagrijnig zijn!! Veel geslapen heb ik niet meer en om middernacht nam ik de wacht over. Er was echt behoorlijk veel wind, tussen de 25 en 29 knopen (windkracht 6-7)en een hobbelige zee, golven braken vlak achter de boot. Ik verwachte elk moment een breker van achter de kuip in en had al diverse luiken dicht gedaan. Alleen in het toilet en waar Peter lag te slapen had ik een klein stukje open gelaten voor frisse lucht. Toen in ene keer kwam er een mega golf van voren, wat er precies gebeurde weet ik niet, maar alles binnen was nat en zout. Peter natuurlijk gelijk wakker en samen de boel een beetje opgeruimd. De volgende ochtend rond 9.00 uur kwamen we in Colombia aan. Wat een prachtig gezicht die kust en die hoge bergen. Weer een heel ander land waar we kennis mee gaan maken. Vandaag de stad al even ingelopen en ik moet zeggen, wat een drukte, hectisch, leuk, genieten. Een volgende blog zal zeker over Colombia gaan, want hier blijven we wel een paar weekjes.