Komen en gaan.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Zo kwam er na 8 heerlijke weken in Nederland de tijd om terug te gaan naar Curaçao. Het viel niet mee om weg te komen. Zo werd ik de laatste dag dat we er waren geveld door een migraine aanval en moest ik het die dag dus zeer rustig aan doen. Een beetje wel mijn eigen schuld wat ik probeerde de laatste paar dagen zoveel mogelijk in een dag te proppen zoals kapper, koffiebezoekjes, toilet soppen, vloer dweilen, taarten bakken voor afscheid en in de vriezer, borreltje hier en borreltje daar en tussendoor ook nog even inpakken. Maar vrijdag moest het er dan toch van komen, op naar Schiphol. Hugo bracht ons weg en we waren er mooi op tijd. We stonden echter nog maar amper binnen of Peter kwam er achter dat hij zijn portemonnee vergeten was. Nederland wilde ons nog niet laten gaan. Ai, wat nu? Patrick uit zijn bed gebeld en gevraagd of hij hem wilde brengen. Als hij snel was moest het net kunnen. Hij is blijkbaar laagvliegend over de snelweg naar Schiphol gekomen, want hij was er binnen een uur. Hopen dat er niet teveel boetes achteraan komen, maar die zullen wij dan wel betalen. We konden gelukkig snel door de douane en kwamen een kwartier voor het boarden bij de gate aan. Eenmaal in de lucht konden we relaxen, dachten we. Niet handig dus zo’n migraine dagje vlak voor je weggaat, want het bleek dat we nog meer vergeten waren. Er stonden nog medicijnen in de koelkast (gewoon geen oorpijn krijgen dus) en de bootsleutels lagen nog thuis. We hoopten dat we het reserve bosje hadden laten hangen, maar twijfelden hier wel over.
We hadden op St. Maarten een tussenstop. Op zich niet prettige als je zo’n lange vlucht hebt, maar het grappige was nu wel dat we over het strandje kwamen waar we eerder gestaan hadden om foto’s te maken als er zo’n mooie blauwe vogel aan kwam. Het is daar zeer spectaculair omdat ze zo laag overkomen. Zo hebben we het 3 keer meegemaakt. 1 Keer op het strand, 1 keer toen we er langs kwamen varen en nu de derde keer zaten we er zelf in.

Een maal in de jachthaven bleek dat het bosje er niet hing, maar ik had wel een sleutel van het luik in mijn portemonnee. Het was nu een kwestie van het hangslot door zien te krijgen en dan konden weer in de boot. Het is uiteindelijk met een ijzerzaag gelukt. De Helena lag er prima bij. Er lag wel een laagje zand op, maar dat was er snel afgespoeld. Dat is het handige van in een marina liggen, je hebt er gewoon stromend water uit de kraan. Verder was het erg warm, we moesten echt even acclimatiseren. Na een paar dagen ruimen zijn we weer lekker voor anker gegaan op het Spaanse Water, gezellig bij alle andere Nederlandse boten. Heerlijk vertrouwd tussen de Blue Spirit en de Jonas.
Terwijl we naar de ankerplek voeren zag ik in ene keer een rog boven het water uit vliegen. Wat ontzettend gaaf zo met zijn vleugels wijd en zijn lange staart er achteraan. Ik had nog nooit zoiets gezien. Jammer dat je op dat moment geen fototoestel hebt om vast te leggen.
’s Avonds werden we bij Umberto (Huib) uitgenodigd voor een Pot-Luck. Super gezellig om iedereen weer even te spreken bij hem aan boord. Het bijzondere aan Umberto is dat hij met zijn moeder van 90 jaar aan het rond varen is. Zij had het in Nederland wel een beetje gezien en heeft een enkele reis Fiji bij hem aan boord geboekt. Die avond genoot ze geweldig van alle mensen en kleine kinderen aan boord en natuurlijk van alle meegebrachte hapjes.

Verder genieten we nog even van het eiland. We zijn een dagje met Hanny en Jakob naar Karakter geweest en pakken de vertrouwde dingen zoals de strand bbq op zondag en eten bij de Pier op donderdag weer op. Het bbq-en staat wel een beetje op losse schroeven, want de bewaking tolereert het niet langer. Afgelopen zondag had iedereen koude hapjes meegenomen i.p.v. vlees op de bbq, maar het was daarom niet minder gezellig.
Het leven hier op Curaçao staat inmiddels helemaal in het teken van vertrekken. De laatste mensen komen terug uit Nederland en België om weer met hun schip verder te gaan. De plannen variëren enorm. Er gaan er richting Grenada om de Caraïbische eilanden opnieuw te bezoeken. Er gaan er richting St. Maarten omdat ze weer aan het werk moeten (charteren) en er zijn er die richting Colombia en San Blas gaan om dan via Panama de Pacific op te gaan of om net als wij naar Cuba te gaan. Zo valt de zeilfamilie waar je al een hele tijd mee optrekt uit elkaar. Op zich erg jammer natuurlijk, maar we hopen het komende jaar weer nieuwe contacten te leggen en dan samen met anderen weer een tijdje op te varen. Van de Hagar (Sipko en Angelique) weten we dat ze in 2017 ook weer richting Nederland gaan, dus die komen we vast op de Azoren weer tegen. Wij blijven nog een weekje op Curaçao en gaan dan ons nieuwe avontuur tegemoet.