1 april….

Jarenlang heb ik de kids en Peter in de maling genomen op 1 april. Vaak met een flauw grapje dat er een gat of een vlek op hun broek zat en elk jaar trapten ze er weer in. Dit jaar hoefde ik dat niet te doen, want de korte broeken worden niet meer vlekkeloos schoon of ze zijn dusdanig versleten dat er misschien echt wel een gat in zit. Ik heb er wel even aan gedacht om in onze thuis-groeps-app te zetten dat we op die vrijdag naar huis zouden komen ofzo, maar uiteindelijk toch niet gedaan. Maar op 1 april ben ik zelf toch 2 keer beet genomen: de eerste keer zat ik op facebook te lezen dat de Full-Circle een jaartje op de kant zou staan, omdat Paul en Monique wilden gaan rondtrekken op het land. En de tweede keer had Peter mij te pakken. Een tijdje terug hadden we beestjes in de meelproducten. Dit heb je thuis ook wel eens, maar op een boot hebben heel veel mensen er last van door de warmte en het vocht. Ik heb het toen allemaal schoongemaakt en diverse pakken meel e.d. weggegooid en de rest in afsluitbare plastic zakken gedaan. Nu zei hij tegen mij: kijk eens in de theepot, er zitten allemaal beestjes in. Ik gelijk zoiets van: hoe kan dat nu!!!!! Haha, ik trapte er vol in.
Maar nu even een update van waar we zitten. Na de regatta op Bequia zijn wij in een keer door gevaren naar St. Lucia. St. Vincent hebben we overgeslagen omdat we diverse negatieve verhalen gehoord hadden en veel zeilers zich er niet veilig voelen. Er is pas zelfs iemand vermoord op een zeiljacht. En wij slaan dat soort plekken dan liever over. Wij zijn boven Sint Vincent langs gevaren, omdat we daar niet in de luwte van het eiland zouden komen. Het werd uiteindelijk een mooie maar stevige tocht. Boven het eiland hielden we goed wind en hadden we wel wat oceaandeining, maar eenmaal tussen St. Vincent en St. Lucia kregen we vooral last van kruiszeeën: de golven kwamen werkelijk van alle kanten en we denderden af en toe van de golven af. We waren blij toen we onder St. Lucia kwamen: wel veel (val)wind, maar een glad zeetje. We zagen de Blue Spirit en Jonas al bij Soufriere liggen. Zij waren een dag voor ons vertrokken en hadden wel bij St. Vincent overnacht, omdat ze dachten het niet in 1 dag te halen. Die ochtend waren zij om 7.00 vertrokken vanaf Sint Vincent en wij om 6.00 uur vanaf Bequia en we kwamen bijna gelijktijdig aan. Wat hebben we toch een lekker snel schip J
Helaas hebben ze bij Soufriere geen goede dinghy-aanlegplaats en Peter heeft mij daarom op de kant afgezet om in te klaren, maar het leek ons geen plek om langer dan 1 nacht te blijven. We hadden wel prachtig uitzicht op de Pitons. De volgende dag zijn we richting Marigot Bay gevaren en hebben in de lagune een mooring opgepikt. Wat een oase van rust is het hier en wat decadent chique. We mochten gebruik maken van het zwembad bij het resort. Nou dat lieten we ons geen twee keer zeggen, diezelfde middag lagen we er al heerlijk in met uitzicht op onze boot. Het was hier zo’n lekker plekje dat we besloten om een extra nachtje te blijven. ’s Middags bij het “happy hour” hadden we het ook niet helemaal door. Meestal heb je speciale prijzen, maar hier betaalde je er een en kreeg je er twee, dus voor we het wisten hadden we de hele tafel vol drank staan. We gingen die middag allemaal erg vrolijk terug naar de boot.

De volgende ochtend hebben Peter en ik een wandeling naar Marigot Village gemaakt. Onderweg kwamen we Max tegen. Terwijl hij een vogeltje voor ons vlocht van palmblad hadden we een leuk gesprek. En niet zomaar over het weer ofzo, maar echt een diepgaand gesprek over hoe hij in het leven staat. Hij had niets, maar hoefde er ook niet over in te zitten dat er werd ingebroken er is toch niets te halen. De deur stond altijd open. Het kwam er uiteindelijk op neer dat bezit niet belangrijk is (kun je toch niet meenemen), maar dat je je hart op de juiste plek moet hebben. Wat kom je vaak toch mooie mensen tegen.
Daarna hebben we bij restaurant Julietta’s geluncht. Er was verder niemand, maar er werd speciaal voor ons gekookt en we hebben in tijden niet zo lekker in een restaurant gegeten. Deze kok wist hoe dingen horen te smaken.
 
Inmiddels liggen we in Rodney Bay. Gisteren was een regenachtige dag, maar vandaag weer stralend weer. Een mooi moment voor Peter om de mast in te gaan om de windmeter te vervangen. De oude wil het gewoon niet goed meer doen en we hebben er al maanden problemen mee ondanks de nodige reparaties. In oktober hadden we al een nieuwe masttopunit meegenomen uit Nederland en deze is nu dan toch geplaatst. Peter moet hem nog op een andere manier aansluiten, maar dan hopen we met onze volgende tocht weer de juiste wind te kunnen meten.
Persoonlijk vinden we Rodney Bay wel erg toeristisch, maar je moet er natuurlijk wel geweest zijn. Het is namelijk de plek waar de deelnemers van de ARC aankomen als ze de oceaan hebben overgestoken. Dus voor veel mensen is dit de eerste kennismaking met de Caribbean, maar wij hebben al zoveel andere mooie plekjes gezien, dat we misschien een beetje verwend zijn.
Morgen uitklaren en door naar Martinique.