Spiegeltje, spiegeltje aan de wand wie wordt de mooiste van het land?

Afgelopen weekend kreeg ik op Facebook een herinnering te zien van precies 1 jaar geleden. We kwamen die dag aan in Nederland en de kids hadden een surpriseparty voor ons geregeld. Ja, al weer een jaar zijn we terug in Barneveld en wat voor een jaar! Ik denk dat veel van onze bloglezers wel benieuwd zijn hoe het met ons en de Helena is:

Op 29 mei 2017 konden we de Helena ophalen in Zeebrugge, dus niet in Eemshaven zoals afgesproken met Sevenstars. Maar dit hadden we al een beetje zien aankomen. Nu hebben de Belgische stuwadoors blijkbaar niet zoveel ervaring met het lossen van (zeil)boten en konden we pas een dag later en met een vernield log de Helena te water laten. Maar we hadden eindelijk ons “huisje” terug. Het was rustig weer en we konden gelijk door naar Scheveningen. De dag erna via IJmuiden naar Amsterdam en uiteindelijk naar Spakenburg. In Spakenburg heeft de boot enkele weken gelegen. Daar kon een scheepstimmerman (Marco Reddingius) bekijken en meten hoe de potdeksel gerepareerd kon worden. Tevens hebben we de boot daar helemaal leeggehaald, zodat alles bij de rest van de reparaties niet zo stoffig zou worden. Wat heb je dan een berg spullen aan boord zeg. We zijn heel wat keertjes heen en weer gereden.

Na Spakenburg was Quality Yachtpainting in Lelystad aan de beurt. Wij hadden hen vanuit de Carieb via wat googelen gevonden en daar een offerte opgevraagd. Rolf en Roos bleken net zo gedreven als in de recensies beschreven stond. De Helena heeft daar 3 maanden binnen gestaan en werd na heel wat schuur- en plamuurwerk weer voorzien van een prachtig laagje blauwe verf. Dit klinkt allemaal simpeler dan het was. Tijdens het schuren bleken er vooral bij het doghouse enkele rotte plekken te zitten. Uiteindelijk heeft Peter samen met Rolf het hele dakje vervangen en werd ook de bovenkant gespoten. Omdat de boot in een hal stond kon Peter mooi alle andere zwakke plekken die we ontdekt hadden aanpakken. Eind september kwam onze Helena als nieuw uit de hal tevoorschijn. Buiten nog wat laatste klussen geklaard en ze kon weer te water.

De maand oktober weer terug naar Spakenburg om het potdeksel te laten plaatsen. Toen we haar echter eind oktober naar Middelharnis wilden varen, bleek het waterpeil al op de winterstand te zijn en hebben we wel 3 kwartier moeten wrikken om de boot los te krijgen. In Zeeland was Neutmast al druk bezig om onze nieuwe mast te bouwen. De bevestiging van de zaling hebben ze gekopieerd van de Franse Amel schepen.  De stag kan nu bewegen en het is 3 keer zo sterk geworden.

Op 10 november werd de mast eindelijk geplaatst en werd onze motorboot weer (bijna) een zeilboot. Begin december konden we haar, in dichte mist, terug naar Enkhuizen varen. Hier begon 2½ jaar eerder ons avontuur. Het was ons volgens mij niet echt gegund, want met de haven in zicht kwamen wij vast te zitten in de sluis. De deuren wilden aan beide kanten niet meer open, maar zo’n 3 uur later konden we Helena dan toch vastleggen op het haar zo vertrouwde plekje aan de L-stijger.

Begin april van dit jaar waren ook de zeilen (Hagoort Sails) klaar, alleen de highaspect moesten ze nog iets aanpassen omdat hij te lang was.
Nu mochten wij in april ook nog even snuiven aan ons oude cruisersleventje. We hebben een boot van de Zeezeiler van Marken, van de Bahama’s naar Charleston (Usa) gevaren. In die tijd kon mooi het laatste zeil worden aangepast.
Afgelopen weekend hebben we dan eindelijk, eindelijk weer echt gezeild met de Helena. Het was prachtig weer en op het IJsselmeer helemaal geen golven. Heerlijk!!
Dus precies een jaar nadat wij in Nederland aankwamen, kunnen wij weer op pad met de Helena. Wat zijn wij blij dat we dit hele project in Nederland konden doen en niet zoals de verzekering voorstelde in Colon. Dan had je ook nog een taalbarrière gehad en weet ik niet of ze er zo mooi had uitgezien als nu. Met het verzekeringsgeld hebben we haar helemaal kunnen repareren en is onze Helena weer een beauty.

Dit over de Helena, nu even iets over ons. Het duurde best wel lang voordat we “geland” waren. Vooral ikzelf had moeite met de overvloed en het hectische leven hier in Nederland. Een agenda bijhouden is een must en iets wat we 2 jaar lang niet gedaan hadden.  Inmiddels gaat het beter. Iheb me voornamelijk op vrijwilligerswerk gestort, waar ik veel voldoening uit haal. Maar vooral de rust die ik daar in mijn hoofd had mis ik hier. Dit had ik echt niet voorzien.
Peter heeft daar duidelijk allemaal minder moeite mee. Hij heeft de meeste werkzaamheden die hij voor onze reis had opnieuw opgepakt en is weer lekker aan het wedstrijdzeilen op de Fox.
We hebben nog geen duidelijke zeilplannen. Een grote reis gaan we in ieder geval voorlopig niet maken, ook al kijken we met heel veel plezier terug op de geweldige reis die we gemaakt hebben. Deze zomer hopen we er een tijdje op uit te kunnen trekken en gaan we waar de wind ons brengt.