Stephanie, een vrouw met ballen

Afgelopen weekend zijn we lekker op en bij de boot gebleven. Even bijkomen van de reis, de boot opruimen, de was draaien en kennismaken met de locals in Domburg. In het weekend, maar vooral op zondag is het een gezellige drukte op het pleintje van Domburg. Je kunt bij allerlei tentjes wat te eten kopen, kinderen spelen in de speeltuin en er verschijnen speedbootjes en jetski’s op de rivier. Wij zitten wat bij de River Breeze en horen van andere zeilers wat de leuke uitstapjes zijn. Nu maar hopen dat de Jonas snel komt zodat we het een en ander kunnen bespreken. En ja hoor, zondagavond zien we ze binnen varen. We hebben natuurlijk gelijk een aankomstborrel bij ze gedronken.
Op maandagochtend zijn we naar Paramaribo gereden, zodat Hannie en Jakob konden inklaren en wij wat andere dingetjes konden regelen. Maar wat is Paramaribo een chaotische stad. Ik ben blij dat Peter wil rijden, want je moet je overal een beetje tussen dringen. Dat doet iedereen namelijk. Tussen de middag hebben we weer bij de Waterkant gegeten en de tripjes die we willen gaan doen besproken.

Op woensdag 20 januari gaan we ons eerste uitstapje doen naar Bigi Pan (betekent: groot meer). We hebben een excursie met overnachting bij Stephanie geboekt. Vanaf Paramaribo rijdt je ongeveer 240 kilometer naar het westen en dan ben je daar. Verkeerd rijden kun je bijna niet, want er zijn erg weinig wegen die kant uit. De weg is redelijk en we doen er zo’n 4 uur over. Als we daar aankomen zijn er wat mensen aan het vissen. Het is heel simpel: je neemt een lijn met een plastic flesje en een haak met stukje vis. Je gooit het uit en als de fles beweegt haal je de meerval binnen. Het was erg grappig om te zien.
Even later komen Stephanie en onze gids voor de komende dagen, Regilio, aan om ons naar de lodge op het meer te brengen. Er is in de vorige eeuw een kanaal gegraven (met de hand) van de rivier naar het meer. Om op dat kanaal te komen, moet je over een soort dijk heen. Wij moesten daar uitstappen, Regilio nam met de korjaal een aanloopje en scheurt hem er dan bovenop. Daarna even een handje helpen om hem naar beneden te duwen en zo konden we weer verder.
Bigi Pan is een natuurreservaat en staat vooral bekend om het grote aantal vogels dat daar leeft. Er wonen daar zo’n 70 verschillende soorten en dan zijn er ook nog eens 50 soorten die daar als gast komen. Al toen we het kanaaltje opvoeren, zagen we de eerste zilverreigers. Niet veel later zagen we een moerasbuizerd en een uil. Nou, als het al zo begint wat gaan we dan nog meer krijgen?
 
Maar eerst naar de lodge waar de kok al klaar zat om het lijntje aan te pakken. Alvin weet wel wat lekker is. De smaken van wat hij maakte klopten gewoon en we zijn dan ook niets tekort gekomen. Toen we aankwamen kregen we gelijk onze eerste maaltijd. Daarna even chillen in de hangmatjes. Vervolgens de korjaal weer in om de visnetten uit te zetten voor een maaltje voor de volgende dag en we gaan kijken hoe de vogels naar hun slaapplaats komen. Maar eerst nog even langs een groep met Flamingo’s, die heel fotogeniek zijn.

Het is wel grappig dat je in het boekje leest dat je misschien de Rode Ibis gaat zien. Dus toen wij de eersten zagen zitten hebben we gelijk foto’s gemaakt. Maar……we zagen er niet een, niet twee, maar honderden. En toen het rood zag van de ibissen zeiden we voor de grap dat het wel mooi zou zijn met het wit van de zilverreiger. We hadden het nog niet gezegd of daar kwamen de zilverreigers aan. Wat enorm gaaf.

Mijn blog wordt al zowat te lang, maar het was allemaal zo ontzettend mooi.
Toen de zon onder was zijn we eerst naar de lodge geweest om weer wat te eten en daarna door voor een avondtocht. Kaaimannen zouden we niet zien, want die houden een winterslaap, maar misschien zagen we wel slangen. Maar helaas…
De volgende ochtend om 6.00 uur weer op pad om de vis op te halen en om de vogels wakker te zien worden. Het meer zit trouwens vol met vis en doordat het water zo laag staat, zie je ze regelmatig boven het water uit springen.

Na het ontbijt zijn we naar een ander deel op het meer gevaren, waar je goed kunt zien hoe de verzilting van het meer de bomen aantast.

En daarna natuurlijk weer lunchen, maar dat was de laatste maaltijd van ons tripje. Na de lunch gingen we weer richting auto. Onderweg zagen we nog wel even een specht en een ijsvogel.
Maar wat heeft Stephanie het allemaal goed voor elkaar. Toen zij de lodge op het meer wilde gaan bouwen had ze geen idee hoe te beginnen. Dus eerst heeft ze zich de politiek van het gebied eigen gemaakt en kon ze het zo regelen dat ze binnen de kortste keren een vergunning had. Toen geld: naar de bank, maar die zag er geen brood in. Ze had iemand nodig die borg voor haar wilde staan. Die vond ze en ze kon een begin maken. Eerst alleen de palen en het plateau aangelegd en hiervoor geld geleend. Het jaar erna weer een stukje en een deel van de kamers aangelegd. De rest leek klaar toen de eerste gasten kwamen, maar het was een loze muur waar geen kamers achter zaten. Ze wilde goede matrassen, dus zodra er weer geld was werd er kamer voor kamer ingericht tot het uiteindelijk allemaal klaar was. En nu heeft ze een prachtige lodge door zelf enorm hard te werken en geen gekke dingen te doen die je niet kunt betalen. Nou petje af, dat vind ik dus een dame met ballen.