Missie volbracht.

Het had nog wel wat voeten in aarde om uit Cuba weg te komen. Je kunt in Cuba alleen geld opnemen met je creditcard en dus niet met je gewone bankpas en verder betaal je dan alles cash. Net de marina kun je dan wel weer met je creditcard betalen, zolang als het maar geen Amerikaanse pas is.
Wij gebruiken de creditcard inmiddels al 2 jaar in de Carieb zonder problemen en daarnaast onze gewone bankpas die we dan instelden per werelddeel. We hebben er daarom nooit aan gedacht dat je misschien de limiet van de creditcard zou moeten verhogen. Wij hebben de limiet normaal niet zo hoog staan. Als hij dan wordt gestolen kunnen ze ook niet zoveel geld ermee incasseren. Alleen nu we hem in Cuba (en ook al in Jamaica) zoveel moesten gebruiken, bleek dat toen we de marina wilden betalen hij het niet meer deed. Met het (beperkte) internet dat we hadden, uitgezocht wat het probleem was en dat bleek groot. We konden dus geen contant geld meer opnemen en ook niet veel meer met de creditcard betalen. We hadden nog wel wat Amerikaanse dollars aan boord, maar nog steeds niet genoeg voor de jachthaven. Het was weekend, dus de bank bellen zat er ook niet in. Ai, een probleem dus om Cuba uit te komen en we moeten door! De dag ervoor had Peter een Zweedse boot ‘Dark n Stormy’ geholpen met de generator. Misschien wilde Rolf ons wel helpen om het tekort met zijn creditcard te betalen en dan maken we het geld gewoon over, aan ons saldo ligt het niet.
Vroeg op zondagmorgen gingen we naar hem toe en gelukkig wilde hij onze “borg”, zoals hij dat zo mooi noemde, wel betalen. En zo konden we die dag Cuba toch verlaten. Wat waren wij blij dat hij dat voor ons wilden doen!
De overtocht ging zeer voorspoedig, we hadden wat stroom mee en daardoor kwamen we rond middernacht al bij Key West aan. Normaal gaan wij in het donker niet naar binnen en ook in de gids werd dit, als je onbekend was met de aanloop, afgeraden. Wij hebben de kaarten en verlichtingsboeien bestudeerd en dachten dit wel aan te kunnen. Anderhalf uur later lagen we lekker achter ons anker en hadden dit toch maar mooi samen gefikst.

Nu gaan er allerlei spookverhalen rond over inklaren in Key West als je vanuit Cuba komt. Cuba en Amerika gaan nog steeds niet helemaal lekker samen, vandaar dat je in Cuba ook geen Amerikaanse creditcard kunt gebruiken en er een waardeloze koers wordt aangehouden om dollars naar cuc’s te wisselen. Toen wij echter gingen inklaren werden we allervriendelijkst geholpen. Omdat wij mobiele telefoons bij ons hadden en deze niet mee naar binnen mochten, ging Peter eerst het ‘Customs House’ in en bleef ik buiten op hem wachten en daarna hebben we dit omgedraaid. Het was absoluut in no-time allemaal geregeld, behalve de cruisingpermit. Deze moet je dus met je creditcard betalen en je begrijpt het al, deze deed het nog steeds niet. Met de bankpas kon je hier ook niet betalen en cash (wat we inmiddels wel hadden kunnen opnemen) accepteerden ze niet. De meneer die mij hielp zat er echter helemaal niet mee en de fee van $19,- werd ons kwijtgescholden. Wij waren officieel in de USA en mogen daar nu lekker gaan rondvaren. Deze douane staat qua vriendelijkheid zeker op een goede tweede plek. Bonaire staat nog steeds op 1, omdat we er daar koffie bij kregen.
De eerste twee dagen lekker gerelaxt in Key West, wat een soort groot vakantiepark is. Je ziet alleen maar vakantiegangers en alles is daar op ingericht, maar wel super leuk om mee te maken. Er is een soort plein, waar tijdens de zonsondergang allerlei artiesten en acrobaten hun kunsten vertonen.
Verder hebben we hier lekker geborreld tijdens happy hour (met oesters, yammie) en bij de Amerikaanse Sloppy Joe gegeten. We schrikken hier wel van de prijzen. Het eten gaat wel, maar de drank is schuw duur.( 6 dollar voor een biertje )
Het rustige weer zal nog een paar dagen aanhouden, dus we besluiten om via de Hawk Channel, achter het rif, in dagtochten naar Miami te varen. The Florida Keys bestaan uit een reeks eilanden die allemaal met bruggen zijn verbonden. Aan de Atlantische oceaan zijde loopt een kanaal tussen het rif en de eilanden in, wat Hawk Channel wordt genoemd. Diverse Amerikanen hadden ons ankerplekken aangewezen en zo zouden we het stuk in 3 trajecten kunnen afleggen.

De eerste ankerplek was prima, maar toen we de dag erna op de volgende plek wilden ankeren liepen we al snel aan de grond. Volgens de kaart zou het net moeten kunnen, maar het ging echt niet. We besloten om dan maar naar buiten te steken en de nacht door te varen naar Miami. Buiten op zee doken we de hoge golven in. Oeps, hebben we hier wel goed aan gedaan? Maar eigenlijk hadden we geen ander alternatief dan doorgaan. Eenmaal op koers ging het een stuk beter en we bleken 3,5 knopen stroom mee te hebben. Zo zouden we ’s nachts al bij Miami aankomen en dat wilden we eigenlijk niet. Wat dan? Door naar Fort Lauderdale (weinig goede ankerplekken) of door naar Palm Beach, waar Helena straks op transport gaat? We besloten het laatste, dus koers naar Palm Beach. We kregen die nacht tot 4,5 knopen stroom mee, dus gingen als een speer naar ons einddoel. We moesten zelfs nog iets gaan afremmen om niet in het donker te hoeven aanlopen. Om 8.30 lieten we ons anker midden in de stad vallen. Over ruim 1 week gaat de Helena op transport en vliegen wij terug naar Nederland. We kunnen relaxen en zijn niet meer afhankelijk van het weer. Missie volbracht, we zijn er!