Hotel Helena

Ooit, heel lang geleden (2 weken) kwam er een heel mooi meisje naar Curaçao. Zij had haar papa en mama al 7 maanden niet gezien. Na een hele lange reis mocht zij haar ouders eindelijk weer omarmen. Carmen, want zo heet dit meisje, wilde wel eens zien hoe haar ouders aan de andere kant van de oceaan leven. En natuurlijk wilde zij genieten van de taartjes die haar mama altijd voor haar bakte.
Eigenlijk had ik hier een blog van Carmen willen plaatsen, maar sinds zij terug is in Nederland is zij druk aan het studeren voor haar tentamens. Zij had al wel aangegeven dat de blog Hotel Helena zou gaan heten, dus ik probeer hier nu een draai aan te geven.
Ik denk dat we Carmen wel een aardige indruk van Curaçao hebben gegeven. In het begin van de week hebben we rustig aan gedaan. Op zondag lekker gebarbecued op het strand, wat hier een hele happening is. Gelijk gevierd dat we 40 jaar bij elkaar zijn en 31 jaar getrouwd. Waar blijft de tijd!! Maandag hebben we Willemstad bekeken. Op dinsdag was het weer wat rustiger en wilden we naar klein Curaçao. Net toen we anker op gingen hield alle apparatuur er mee op. Dus snel het anker weer laten zakken om te kijken wat er aan de hand was. Helaas hadden zowel de AIS als de boordcomputer de geest gegeven en konden we dus niet naar Klein Curaçao. We wilden eerst uitzoeken of we het konden repareren. Om zonder te vertrekken leek ons niet zo verstandig, omdat zeker de ingang van en naar het Spaanse water best wel een lastige passage is.

Ondertussen was die dag al voor een groot deel om. Woensdag heb ik een lekkere passievruchten taart gemaakt. We hadden op de floating market een enorme zak met passievruchten gekocht. Volgens mij moest de verkoper er van af want we kregen er veel meer dan waar we voor betaalden. We hadden zo’n overvloed aan passievrucht dat ik er iets anders mee aan moest dan elke ochtend door de yoghurt. Terwijl Peter en Carmen in een bootje het Spaanse Water verkenden heb ik hem in elkaar geflanst. En hij was echt super lekker. Het fruit hier smaakt toch echt veel lekkerder dan in Nederland.
Donderdagmiddag had Carmen afgesproken met Daphne, ons nichtje dat hier stage loopt bij een verzorgingstehuis. ’s Ochtends hebben we eerst nog de wijk Pietermaai verkend d.m.v. een foto-wandeling. Pietermaai is het hippe gedeelte van Willemstad met allerlei cafeetjes en eettentjes. Eind van de middag kwam Daphne mee naar de boot en at ze gezellig mee. Ik weet niet of ze nog vaker durft te komen, want als het hard waait krijg je op het Spaanse water best wel wat golfjes. Als je er dan met de dinghy tegen in gaat, krijg je af en toe een beste plens water over je heen en kom je helemaal nat en zout bij de boot aan. Carmen had dit al een paar keer mee gemaakt, maar Daphne kreeg nu echt de volle laag en was nat tot op haar huid. Gelukkig hebben we aan boord een douche en werd het zout er snel weer afgespoeld. Als je met 2 man in de dinghy zit gaat het meestal wel goed, maar ik doe ook vaak een bikini onder mijn kleding aan en als we dan in de dinghy stappen doe ik eerst mijn kleren uit zodat alles niet zo zout wordt.
Voor vrijdag, zaterdag en zondag hadden we een auto gehuurd om over het eiland te crossen. Vrijdag zijn we meer de oostkant van het eiland gaan verkennen o.a. Dinah Veeris Botanic garden, Hato grotten en landhuis Chocolobo. Bij dit landhuis wordt op traditionele wijze Curaçao Likeur gemaakt, waarvan wij natuurlijk een flesje hebben aangeschaft.


Zaterdag ging ook Daphne met ons mee richting het westen van het eiland. Naar Sheta Boka een natuurpark met prachtige rotsformaties waar de oceaan met enorm geweld tegenaan komt, waardoor het water alle kanten op stuift. Daarna door naar Kleine Knip om te snorkelen. Helaas voor Carmen en Daphne waren er dit keer geen flamingo’s bij St. Willibrordus. ’s Avonds is Carmen gezellig met Daphne wezen stappen en zijn wij wat gaan drinken bij Miles Jazzcafé in Pietermaai. En het toeval wilde dat toen wij onze auto bij de dinghy-steiger parkeerden, Carmen appte dat ze er ook aan kwam, dus we hoefden niet 2 keer in het donker over het Spaanse Water. Zondag was het alweer tijd om afscheid te nemen en hebben we Carmen op het vliegveld afgezet. Ook aan dit sprookje kwam een eind. Zij gaat weer aan de studie en wij leven lang en gelukkig verder.
Aankomende zondag komen Patrick en Marloes, die we al ruim 8 maanden niet gezien hebben. Wij hebben er zin in om hun aan boord te krijgen en ze eens lekker te verwennen.